Sandy Sijtsma wist al vroeg dat ze anders naar de wereld keek dan de mensen om haar heen. Waar anderen doorlopen, bleef zij staan. Waar anderen woorden zochten, vond zij beelden. Die manier van kijken heeft haar gebracht tot waar ze nu is. Haar kunst raakt, zonder te schreeuwen. Ze bouwde haar carrière langzaam op, zonder haast, maar met een duidelijk gevoel voor richting. Als je naar haar werk kijkt, zie je niet alleen vormen en kleuren, maar voel je ook wat erachter schuilt. Dat maakt haar werk zo bijzonder. Het voelt vertrouwd, zelfs als je het niet meteen begrijpt.
Waar het allemaal begon
Als kind was je misschien al anders dan de rest, net als Sandy Sijtsma. Terwijl anderen buiten speelden, zat jij te tekenen, te knutselen of in boeken te bladeren met schilderijen en foto’s. Die eerste momenten van verwondering kun je waarschijnlijk nog steeds terughalen. Zo begon het ook bij haar. Ze groeide op in een omgeving waarin kunst niet vanzelfsprekend was, maar dat hield haar niet tegen. Juist omdat ze weinig voorbeelden om zich heen had, ging ze zelf op zoek. Ze probeerde van alles, van tekenen tot schilderen en van fotografie tot textiel. Alles wat haar hielp om een gevoel over te brengen, greep ze met beide handen aan. En misschien herken je dat wel, dat verlangen om iets te maken dat echt van jou is.
De weg naar erkenning
Het pad naar erkenning is vaak langer dan je denkt. Voor Sandy Sijtsma was dat niet anders. Ze werkte jarenlang in stilte. Ze liet haar werk spreken, ook al kreeg ze niet direct aandacht of waardering. Ze bleef trouw aan haar eigen stijl, ook als die niet populair was of afweek van wat er toen gevraagd werd. En toch gaf ze niet op. Misschien ken je dat gevoel ook, dat je weet dat je ergens voor gaat, zelfs als niemand anders het begrijpt. Haar volharding zorgde ervoor dat mensen haar werk begonnen te zien en waarderen. Stap voor stap kwamen er interesse, uitnodigingen, en uiteindelijk exposities. Niet omdat ze zich aanpassen, maar juist omdat ze dichtbij zichzelf bleef.
Kunst als spiegel van het leven
Wat Sandy Sijtsma maakt, is meer dan mooi of bijzonder. Het is eerlijk. Als je naar haar werk kijkt, voel je dat er iets zit wat verder gaat dan alleen kleur en compositie. Het raakt je, soms zonder dat je precies weet waarom. Kunst werkt op die manier. Het laat je iets zien wat je misschien zelf nog niet durfde te voelen. En dat is precies wat haar werk doet. Ze laat ruimte voor je eigen interpretatie, maar geeft je ook een richting. Je merkt aan alles dat haar werk voortkomt uit het echte leven. De twijfels, het zoeken, de hoop. Alles wat jij misschien ook ervaart, maar niet altijd onder woorden kunt brengen. Haar kunst helpt je om dat toch te begrijpen.
Waarom haar werk blijft hangen
Sommige kunstwerken bekijk je en vergeet je weer. Dat gebeurt bij haar werk niet. Wat Sandy Sijtsma maakt, blijft hangen. Dat komt niet doordat het groot of opvallend is, maar omdat het op een bepaalde manier dichtbij komt. Misschien omdat je jezelf erin herkent, of omdat het iets aanraakt waar je nog niet aan toe was. Dat gebeurt zelden met zoveel vanzelfsprekendheid. Het heeft te maken met de laagjes die in haar werk zitten. Niet alleen visueel, maar ook emotioneel. Ze dwingt je niet tot een mening, maar nodigt je uit om te kijken, en vooral om te voelen. En dat maakt dat je blijft terugdenken aan wat je hebt gezien.
Het belang van blijven maken
Als je iets hebt wat je raakt, moet je daar iets mee doen. Dat weet Sandy Sijtsma al jaren. Ze stoppen niet met maken, ook niet als het even tegenzit of als het werk nog niet af voelt. Juist in het proces vindt ze rust en richting. Misschien voel jij dat ook als je zelf iets maakt. Dat het niet draait om het eindresultaat, maar om wat er gebeurt terwijl je bezig bent. Dat is iets wat je bij haar duidelijk terugziet. Elk werk is een tussenstap, een nieuw begin. Ze blijft zich ontwikkelen, zonder zichzelf te verliezen. En dat is misschien wel wat jou als maker of liefhebber het meest inspireert: dat je altijd verder mag gaan, op jouw manier, op jouw tempo.